Forum Puchonów ;)

Nefhenien

To wszystko wina Madlen. Naciskała, naciskała, aż docisnęła. Wszelkie wnioski i zażalenia kierować do winowajczyni - Mad.

To jest czymś do czego zostałam zmuszona. To jest czymś jak najbardziej gniotliwym. To jest czymś, co za Chiny bym nikomu nie pokazała, gdyby Mad tak brutalnie nie żądała pewnego ffa.

Waszą jedyną pociechą jest to, iż jest to bardzo króciutkie xD

Proszę o, jakby nie było, brutalną szczerość.

Zapraszam do czytania^^

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Cena przyjaźni"

Dedykuję Nusi - za to, że podnosiła mnie na duchu podczas pisania. Oraz Brutalnej i Nieznającej Litości Madlen - sama tego chciałaś, kochanie :)

Odkąd pamiętam, Wera i Hania były prawdziwymi przyjaciółkami. Wszędzie ze sobą chodziły i robiły wszystko razem. Co piątek jedna spędzała u drugiej noc. Gdy jedna była chora, druga spisywała dla niej zaległe lekcje. A telefony! Ileż to one na rachunki telefoniczne wydawały! Nie mogły się sobą nacieszyć. Były nierozłączne. Zawsze gdy ktoś o nich wspominał, mówił: Wera-i-Hania. Nie było samej Hani, czy samej Wery, były Wera-i-Hania. Pamiętam również, że wszystkie im zazdrościłyśmy tej niezwykłej zażyłości, jaka się między nimi utworzyła. Oj, zazdrościłyśmy!

Jako charaktery Hania i Wera bardzo się od siebie różniły. Wera była duszą towarzystwa; wiecznie uśmiechniętą i niezwykle odważną dziewczyną. Jej dewizą było: do odważnych świat należy! Co jak co, ale zawsze była wierna swojemu mottu. Natomiast Hania była jej zupełną odwrotnością: cichą, skromną dziewuszką, niesamowicie nieśmiałą. Złośliwi śmiali się, że pasowały do siebie jak wół do karety. Ci bardziej życzliwi twierdzili, że "uzupełniają siebie nawzajem". Jednak dwie przyjaciółki zupełnie nie przejmowały się takim czczym gadaniem. Ważne, że obydwie nie mogły bez siebie żyć. Były jak siostry.

Myślały, że tak będzie zawsze: planowały już, że ich córki również będą takimi przyjaciółkami. Planowały, że pójdą razem do liceum, do jednej klasy. Snuły mnóstwo planów. Jednego jednak nie przewidziały: że między nimi stanie pewien bardzo miły brunet.

***

Jacek był niezwykłym chłopakiem. Dopiero co wrócił z Irlandii, gdzie mieszkał z matką. Teraz zajął się nim ojciec i dlatego przeniósł się do rodzimej Polski. Do naszego gimnazjum przyjęty został całkiem niedawno i trafił do naszej klasy, bowiem w poprzedniej szkole miał świetne wyniki. Taka przynajmniej wersja wydarzeń krążyła pocztą pantoflową, a dokładniej za sprawą klasowej trzpiotki - Gośki.

W całej gamie wiadomości na temat nowo przybyłego jedyną informacją, którą mogę potwierdzić, było to, że Jacek to chłopiec nad wyraz urodziwy. Wysoki, tajemniczy brunet z elektryzującym spojrzeniem bladoniebieskich oczu. No, dobrze - wszystkie od razu zabujałyśmy się w nim na amen. Hania i Wera też. I to właśnie z tego powodu doszło między nimi do pierwszej, i chyba ostatniej, kłótni.

***

- Weruś, myślisz, że on mnie zauważył, jak mówiłam mu "cześć" na korytarzu? - szepnęła nieśmiało (zawsze szeptała nieśmiało) Hanka do swej przyjaciółki w środku dwugodzinnej matematyki. Na szczęście pan Szulc patrzył łaskawszym okiem na swoje dwie najlepsze uczennice.
- Powiedziałaś mu "cześć"? - spytała z jawnym zdziwieniem Weronika. - Ej, Hania! Nie mów, że się w nim zakochałaś! - dziewczyna zaczęła chichotać.
- A nawet jeśli? - odparła butnie druga, gdyż łagodnie mówiąc, chichot jej koleżanki był raczej złośliwy.
- Hanka, przecież wiesz, że ON mi się podoba! A poza tym... to przecież bez sensu! - Werę zaczynało to wszystko drażnić. Przecież Hania nigdy nie interesowała się chłopakami! Zawsze mówiła, że ma na to czas. To dlaczego akurat musiała wybrać TEN moment na zmianę zdania? I wybrała do tego JEJ Jacka. Tak, Wera miała już wielu adoratorów, ale wiedziała, że ten jest INNY. I kiedy już myślała, jak tu zaprosić przystojnego Jacka na kręgle, Hanka wyskakuje, że on też może się podobać JEJ. A Wera wiedziała, że jak się Hania uprze, to nie ma na nią mocnych.

I co ma z tym fantem zrobić? Takie rozważania zawsze wprawiały ją w irytację i już, już miała odpowiedzieć przyjaciółce coś naprawdę paskudnego, gdy zabrzmiał zbawienny dzwonek. Uff... Burza chwilowo odegnana. Hania, jakby wyczuwając nastrój koleżanki, gdy tylko zaczęła się przerwa, zaciągnęła ją w ustronne miejsce na "poważną rozmowę".
- Słuchaj, Wera. Wiem, że przedtem zarzekałam się, że ja do chłopców nic nie mam, ale... - zacięła się. - Hmm... On jest inny! I ja... ja chyba się zakochałam - przy tych słowach zarumieniła się mocno.

Weronika wiedziała, że Hania powiedziała jej przed chwilą coś bardzo ważnego. Zakochała się... To brzmiało poważnie. Zwłaszcza w ustach krąglutkiej Hani, która zawsze wszystko brała tak bardzo poważnie. Wera mogła to wszystko zrozumieć, mogła zrezygnować z Jacka i wspomóc przyjaciółkę w tak ważnej dla niej chwili, ale... nie mogła. Cały czas, stojąc tam, w tym ciemnym i opustoszałym korytarzu, miała przed oczami te niesamowicie niebieskie oczy.

"Nie!"- pomyślała.- "Zawsze troszczyłam się o Hankę, czas pomyśleć o sobie. A poza tym... Przecież on na nią nawet nie spojrzy! Zero figury, zero klasy i elegancji. Za to rumiane ciałko i długie, grube warkoczy. A ja, Wera? Jestem w końcu sportsmenką. Tak, ja mam szansę. Tak, trzeba myśleć o sobie. Hanka zrozumie".
- Wiesz, Hanka, on nie jest dla ciebie. Bo co ty byś z nim robiła? Nie masz żadnego doświadczenia z chłopakami, których do tej pory nie zauważałaś. A poza tym, wiesz, nie chcę nic mówić, ale myślę, że on nie jest tobą zainteresowany...
- Bo jest zainteresowany tobą? - Ups! Hania się chyba trochę zdenerwowała. - A w czym ty niby jesteś lepsza? Nie umiesz nawet pomnożyć dwa razy dwa!
- Hanka! - Jeśli przedtem Wera była zirytowana, to teraz była wściekła. Na Hanię. - Pff... nauka to nie wszystko, kujonie. Popatrz jak TY wyglądasz! I z czymś takim do ludzi? Pff... - Wera zaśmiała się paskudnie, czekając na reakcję przyjaciółki.

Takowej się nie doczekała, gdyż Hanna, cała we łzach, pobiegła do najbliższej łazienki. Nikt jeszcze tak jej nie znieważył! Jak ona mogła?

Wszyscy myśleli, że nikt więcej nie zobaczy tych dwóch dziewczyn razem. Taki, zdawałoby się, był koniec pięknej, wieloletniej przyjaźni między Weroniką a Hanną.

***
Taki stan rzeczy utrzymywał się przez kilka miesięcy. Nie był to łatwy okres dla Wery i Hani. Dość, gdy powiem, że obie bardzo cierpiały i czuły się bardzo samotne. Nie rozmawiały ze sobą od czasu tej feralnej kłótni. Starały się nawet na siebie nie patrzeć. Unikały siebie nawzajem. Ale to wszystko nie z powodu wzajemnej nienawiści czy złości. Obydwóm dziewczynom było wstyd. Wera żałowała, że powiedziała Hance słowa, które były oczywistą nieprawdą. Hani było żal, że tak łatwo dała się sprowokować. Wstydziły się same siebie, ale trudno było im się do tego przyznać otwarcie. Co najdziwniejsze, żadna z nich nie myślała już o Jacku. I nie chodziło tutaj o samego Jacka, ten dalej był przystojny, miły i inteligentny. Nie, to nie jego wina. Przyjaciółki po pamiętnej kłótni po prostu przestały się nim interesować. Same nie wiedziały, jak to się stało. Ale fakt faktem, Jacek już nie stał między nimi. Miały prostą, oczyszczoną z przeszkód drogę do siebie nawzajem. Ale jakoś trudno było im wejść na tę drogę. Znaleźć ją pośród gąszczu innych, prostszych dróg. Wymagało to wysiłku i poświęcenia, a dziewczyny nie czuły się gotowe do kompromisu. I tak mijały miesiące. Miesiące ukradkowych spojrzeń, samotności i wzajemnej ignorancji. Aż w końcu Hania pękła. Nie mogła tak dalej. Tęskniła za długimi rozmowami z Werą, za dzieleniem się tajemnicami, za wspólnymi lodami co piątek. Po prostu tęskniła.

I przełamała się. Pewnego sobotniego wieczoru odbyła poważną rozmowę z przyjaciółką. Pełną łez, przeprosin i śmiechu. Wyjaśniły sobie wszystko, przeprosiły nawzajem. I na powrót odnalazły tę drogę do swoich serc. Srebrna nić łącząca te dwie, na pozór tak od siebie różne, osoby stała się jeszcze mocniejsza niż poprzednio. Dziewczyny odnalazły się po raz drugi. I obiecały sobie, że już nigdy żaden facet nie stanie między nimi. I tak było.

KONIEC

~~~~~~~~~~

Bardzo źle?

Jupka

Nefhenien

Jupka

Nefhenien

Madlen

Jupka, mnei wcale nei trzeba namawiać. Ja na Nef naściskam i mecze ja cały czas, rządajac wklejenia kryminału do nas na forum i ciągu dalszego. Może mi sie w końcu uda.
Brutalna i neiznajaca litości Madlen... Nef jesteś cudowna. Wzruszłaś mnie tym(Mad wyciaga chusteczkę i ociera łezke).
Co do opowiadania - jest łądne. Pomysł zwyczajny, któy tak cześto zdarza sie w życiu. Ile już pryzjaicółek poróżnił chłopak! Masz dobry styl. Ogółem: podoba mi się.
A teraz Nef kochana - Do pisania kryminału! Już! Smile

Czekamy. I DAJ WRESZCIE TEN PROLOG!!!

kociaczek

Nefhenien

Kociaczku, dziękuję bardzo za kometarz:)

Ale mogłabym prosić o dłuższą wypowiedźx? Dlaczego ładne? Jak to wszytsko odczułaś... itp.

Dziękuję za wykazanie błędów:)

asialek

hmmm... będę wredna, ale nie zachwyciło mnie to. Ot, przeciętne opowiadano, emocji mało, koniec mierny... niezbyt, jak dla mnnie. Za krotkie. Mogłaś trochę przedlużyć, no forum nie ma limitow ^^" temat taki... oklepany. Nic nowego.
Ta "młodzieżowość"... :/

wredna jestem, wiem (:

Nefhenien

Nie wredna tylko szczera:) I dziękuję za Twoją "wredotę":)

A to, że za któtkie... Musiało być takie. Cel dla którego to napisałam miał limit. A, że wydawało mi się, iż mimo tej długości opowiadanie i tak jest przyjemne to nic nie zmieniałam.

Asial - co rozumiesz przez słowo "nie zachwyciło"? Tzn. że się w ogóle nie podobało czy że podobało się troszeczkę?

I jeszcze raz dziękuję za komentarz:**

Przyznam się, że teraz zastanawiam się czy publikować na forum dalsze części Serii Młodzieżowej. Straciłam serce do tych opowiadań:P

yadire

A co też tu złego? Wręcz przeciwnie!
To takie... prawdziwe...
W gimnazjum miałam w klasie taką jedną Hanię. Okazało się, była to wypisz wymaluj Twoja Hania! Zero chłopaków, najlepsza uczennica... Tylko miała pecha w przyjaźni. Każda z "przyjaciółe" ją wystawiała.

W każym razie - ładnie, zgrabnie. Trochę te literówki raziły, ale to zawsze kwestia kilku minut poprawiania.

To by byó tyle
od Yadire.

asialek

Nef! Publikuj dalsze części, potforze! (:
(bo jesli nie, to wszyscy będą mieli pretensje do mnie, że nie publikujesz ;/ będziecie mieli, prawda?)

"nie zachwyciło"...
To znaczy, że opowiadanie nie jest takie straszliwie złe, ale też nie jest na tyle dobre, żeby je wychwalać pod niebiosa. (:

I nie martw sie, innym się podoba, więc mną możesz się nie przejmować (:

Nefhenien

Dziękuję bardzo za komentarze:)

Teraz powinno czytać się lepiej, bo poprawiłam niektóre błędy. Bania dla tego, kto wynajdzie więcej błędów:)